تحریک الکتریکی عصبی عضلانی به عنوان یک ابزار درمانی جامع در توان بخشی سالمندان، به سرعت در حال گسترش است و کاربردهای متنوعی فراتر از تقویت سنتی عضلات ارائه می دهد. این مقاله به بررسی کاربردهای مختلف و اثربخشی تحریک الکتریکی عصبی عضلانی در سالمندان در زمینه های مختلف عملکردی می پردازد. شواهد اخیر نشان می دهد که تحریک الکتریکی عصبی عضلانی می تواند به بهبود انعطاف پذیری مغز، افزایش توده و قدرت عضلانی، بهبود تعادل و کنترل وضعیتی و تسهیل بازیابی عملکردی در سالمندان کمک کند. مطالعات نشان داده اند که این نوع تحریک می تواند سطوح سرمی فاکتور نوروتروفیک مشتق از مغز را افزایش دهد که به عنوان نشانه ای از اثرات بالقوه محافظت عصبی تلقی می شود. در زمینه عملکرد عضلانی، نتایج امیدوارکننده ای از تحریک الکتریکی عصبی عضلانی در جلوگیری از تحلیل رفتن عضلات مرتبط با افزایش سن و بهبود قدرت مشاهده شده است، به ویژه در شرایطی که ورزش منظم ممکن است دشوار باشد. همچنین، این روش بهبودهای قابل توجهی را در تعادل و کنترل وضعیتی در میان سالمندان نشان داده است که با انقباضات ارادی عضلانی ترکیب می شود. تحریک الکتریکی عصبی عضلانی همچنین در شرایط بالینی خاص رایج در سالمندان، نظیر توان بخشی پس از سکته مغزی، دیسفاژی و ضعف عضلانی ناشی از بیماری های جدی، کارایی خود را نشان داده است. پیشرفت های تکنولوژیکی اخیر، ازجمله دستگاه های پوشیدنی و سیستم های کنترل شده توسط مغز، دامنه کاربردهای این مداخله را گسترش داده اند. بااین حال، تنوع در پروتکل ها، پارامترهای تحریک و معیارهای نتیجه گیری در مطالعات مختلف، چالش هایی را برای ایجاد دستورالعمل های درمانی استاندارد ایجاد می کند. این مقاله شواهد موجود درباره کاربردهای چندوجهی تحریک الکتریکی عصبی عضلانی در توان بخشی سالمندان را تجزیه وتحلیل کرده و به بحث درباره فواید ثابت و کاربردهای نوظهور آن می­پردازد. درک این کاربردهای مختلف و مکانیسم های اساسی آن ها برای ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی برای بهینه سازی اجرای این روشی در برنامه­های توان بخشی سالمندان بسیار مهم است.

سابقه و هدف: انقباضات رحمی و اتساع دهانه رحم موجب ناراحتی و درد می شود که این درد در مرحله اول زایمان از طریق ریشه های T10 و T11 و در مرحله دوم زایمان از طریق ریشه های S2 و S3 منتشر می گردد. در تسکین درد زایمانی سه اصل کلی سهولت، بی خطری و حفظ هموستاز بایستی مد نظر باشد. روشهای متعدد دارویی و غیر دارویی در تسکین درد زایمان بکار گرفته می شود. یکی از روشهایی که جدیدا بکار گرفته شده است (بخصوص در مواردی که تجویز دارو منع مصرف داشته باشد) استفاده از TENS است. دستگاه TENS جریانهای مستقیم منقطع تولید می کند که درد را در سه سطح محیطی (اثر بر اعصاب حسی)، نخاعی (دروازه درد) و مغزی (مغز میانی) کاهش می دهد و اثر جانبی برای مادر و جنین ندارد.مواد و روش کار: در این تحقیق دستگاه TENS با فرکانس بالا و طول مدت موج پایین مورد استفاده قرار گرفته است. طول زمان استفاده 15 دقیقه و با فاصله 15 دقیقه ای از دستگاه فوق برای گروه تجربی و مقایسه در محل ریشه های عصبی از T10 تا S3 بصورت دو طرفه بوده است و برای هر فرد  تعداد حاملگی، میزان درآمد خانوار، میزان تحصیلات، تعداد دفعات استفاده از TENS، احساس درد و انقباضات قبل و بعد از استفاده دستگاه ثبت شده است و در نهایت از طریق نرم افزار کامپیوتری داده ها مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفته است.یافته ها: بر اساس نتایج بدست آمده بین سطح احساس درد زایمانی و تعداد حاملگی، میزان تحصیلات و سطح درآمد خانوار ارتباط معنی داری وجود ندارد، ولی دستگاه TENS می تواند درد زایمانی را به میزان محسوسی کاهش دهد و بر مدت انقباضات رحمی اثر گذاشته و آن را کاهش دهد. اما انقباضات رحمی و قدرت آن را کاهش نمی دهد از طرفی هر چقدر تعداد دفعات استفاده از TENS بیشتر باشد میزان اثر بخشی دستگاه نیز بیشتر خواهد بود.نتیجه گیری: بر طبق یافته های فوق استفاده از TENS در طی زایمان جهت کاهش درد بخصوص زمانی که کنتراندیکاسیون دارویی وجود داشته باشد ضروری به نظر می رسد و می تواند زایمان راحت و آرامی را مهیا کند و هر چه زمان استفاده از TENS بیشتر باشد دارای اثر بخشی بیشتری است. تحقیق فوق با نتایج محققین در اروپا و امریکا که استفاده از TENS را پیشنهاد می کنند هم عقیده است و با توجه به این تحقیق استفاده از TENS پرتابل در اتاق زایمان مقرون به صرفه و دارای ثر بخشی مناسب و راحت برای زایمان است.

مقدمه: مسیر مرکز فشار حین راه رفتن منعکس کننده مکانیک کلی بدن است همچنین سیستم تحریک الکتریکی باعث فراخوانی واحدهای حرکتی ازجمله در اندام تحتانی می شود. مطالعه حاضر تاثیر سیستم تحریک الکتریکی بر الگوی راه رفتن و تعادل در ورزشکاران مرد بود. روش ها: این پژوهش از نوع کاربردی و نیمه تجربی است. در این تحقیق 15 نفر ورزشکار مرد در دسترس انتخاب شدند. مطالعه حاضر بهمن ماه 1400 در باشگاه تندرستی شهریار در شهر اصفهان انجام گرفت. از شرکت کنندگان خواسته شد تا با سرعت خودانتخابی مسیر راه رفتن را طی کنند. وسط مسیر، یک دستگاه فوت اسکن قرار داده شده بود که اطلاعات مربوط به مسیر مرکز فشار، مدت زمان نسبی فازهای استانس و زاویه پیش روی در دو حالت باجلیقه و بدون جلیقه تحریک عضلانی را ثبت می کرد. پس از بررسی نرمال بودن داده ها با استفاده از آزمون شاپیرو ویلک از آزمون تی زوجی برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که سیستم تحریک الکتریکی عضلانی تاثیر مطلوبی روی الگوی راه رفتن ورزشکاران در مقایسه با حالت بدون جلیقه داشته است. تحریک الکتریکی منجر به افزایش کمی نوسانات مرکز فشار و بهبود میزان جابه جایی نوسانات فشار (001/0=p) در حالت با جلیقه شده است که نشان دهنده اثربخشی این روش بود. نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر حاکی است که تقویت عضلات اندام تحتانی توسط سیستم تحریک الکتریکی عضلانی تاثیرات مطلوبی بر الگوی راه رفتن و نوسانات فشار کف پایی ورزشکاران دارد.

اهداف: سالمندی یکی از مراحل زندگی است که به دلیل شرایط ویژه این دوره از زندگی، نیاز به توجه ویژه دارد. کم تحرکی و ضعف عضلانی ناشی از سالخوردگی از عوامل مهم کاهش آمادگی جسمانی و عملکردی سالمندان هستند که می توانند کیفیت زندگی آن ها را کاهش دهد. از طرفی تحریک الکتریکی عضلانی (EMS) یکی از شیوه های مدرن تمرینی است که می تواند برای افراد کم توان مانند سالمندان مناسب باشد. همچنین ترتیب تمرین در تمرینات موازی یکی از متغیرهای تمرین است که می تواند بر سازگاری های ایجادشده در اثر تمرین موثر باشد. هدف تحقیق حاضر مقایسه اثر ترتیب تمرین در تمرینات موازی به همراه EMS بر عملکرد حرکتی زنان سالمند است. روش بررسی: در تحقیق نیمه تجربی حاضر که به صورت یک سوکور انجام شد، پنجاه زن سالمند سالم داوطلب با دامنه سنی 70-60 سال به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند و به صورت تصادفی به گروه های (هر گروه ده نفر) تمرین هوازی مقاومتی به همراه EMS، تمرین مقاومتی هوازی به همراه EMS، تمرین چرخشی (تغییر اولیت به صورت تناوبی در جلسات تمرین) به همراه EMS، چرخشی و کنترل (بدون تمرین) تقسیم شدند. پروتکل تمرین شامل دوازده هفته تمرین و سه جلسه تمرین در هفته بود. هر جلسه تمرین شامل سه مرحله گرم کردن (15-10 دقیقه، تمرینات اصلی (20 دقیقه) و سرد کردن (10 دقیقه) بود. برنامه تمرین اصلی شامل 20 دقیقه تمرینات ترکیبی موازی بود که به صورت دو مرحله 10دقیقه ای با استراحت 5-3 دقیقه ای بین مراحل تمرین اجرا شد. تمرینات ایروبیک با شدت 70-50 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی و تمرینات مقاومتی با استفاده از تمرینات با وزن بدن و کش های الاستیک برای گروه های عضلانی مختلف انجام شد. برنامه تمرین از نظر حجم و شدت برای همه گروه ها یکسان بود، تنها تفاوت در ترتیب تمرین و ارایه EMS بود. قدرت عضلات بالاتنه و پایین تنه به ترتیب با آزمون پرس سینه و اکستنشن زانو نشسته، حداکثر اکسیژن مصرفی (VO2max) با آزمون یک مایل پیاده روی راکپورت، استقامت عضلانی با آزمون 2 دقیقه گام برداشتن درپجا و توان پایین تنه با آزمون راه رفتن روی سطح شیب دار در دو مرحله قبل و پس از مداخله تحقیق اندازه گیری شدند. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از آزمون های های تی وابسته و تحلیل کوواریانس و آزمون تعقیبی بونفرونی با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 و سطح معنی داری (0/05≥ P) انجام شد. یافته ها: پس از دوره تمرین، افزایش معنی داری در همه متغیرهای وابسته اندازه گیری شده نسبت به مقادیر پایه مشاهده شد (0/001>P). افزایش معنی داری نیز در سطح VO2max، قدرت بالاتنه و پایین تنه و استقامت عضلانی در همه گروه های آزمایش نسبت به گروه کنترل مشاهده شد (0/001>P). اما توان پایین تنه فقط در گروه های آزمایش به همراه EMS نسبت به گروه کنترل معنی دار بود (0/01> P). تغییرات VO2max و قدرت پایین تنه در گروه های آزمایش به همراه EMS به صورت معنی داری نسبت به گروه بدون EMS بیشتر بود (0/01>P). همچنین قدرت بالاتنه و استقامت عضلات پایین تنه در گروه با اولویت تمرین مقاومتی به همراه EMS نسبت به گروه ترکیبی بدون EMS بیشتر بود (0/01>P). نتیجه گیری: با توجه به نتایج می توان گفت که تمرینات ترکیبی موازی روش مفیدی در ارتقای آمادگی جسمانی و عملکرد جسمانی زنان سالمند است و استفاده از EMS می تواند موجب افزایش اثر سازگاری های حاصل از تمرین به خصوص توان پایین تنه در سالمندان باشد و می تواند از عوارض مرتبط با ضعف عضلانی جلوگیری کند. از طرفی ترتیب تمرین با اولویت تمرین مقاومتی می تواند بر افزایش اثر تمرین بر متغیرهای قدرت عضلات بالاتنه و استقامت عضلانی موثر باشد، ولی بر قدرت عضلات پایین تنه، استقامت قلبی تنفسی و توان پایین تنه اثر معنی داری ندارد.

1مقدمه و هدف: هدف از این مطالعه بررسی این موضوع بود که آیا استفاده از تکنیک مهار عصبی عضلانی تلفیقی همراه با تحریک الکتریکی می­تواند بهبود سریعتر و بیشتر در حداکثر قدرت و استقامت عضلات گردن در بیماران مبتلا به گردن درد مزمن مکانیکی را فراهم کند یا خیر. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش­آزمون_پس آزمون بوده است. بدین منظور بیماران مبتلا به گردن درد مزمن غیراختصاصی شهر تهران به طور تصادفی در دو گروه تجربی (17=n) و یک گروه کنترل (17=n) قرار گرفتند. درد، ناتوانی، قدرت و استقامت عضلات گردن پیش و پس از هشت هفته مداخله، به ترتیب با استفاده از شاخص بصری درد، شاخص ناتوانی گردن، داینامومتر و تست فلکشن کرانیوسرویکال اندازه گیری شدند. آزمون تحلیل واریانس اندازه های تکراری و t زوجی و آزمون تحلیل واریانس یک راهه برای تجزیه و تحلیل داده ها مورد استفاده قرار گرفت. یافته ها: نتایج آزمون t زوجی و آزمون تحلیل واریانس یکراهه اختلاف معنادار درون گروهی و بیرون گروهی را در سه گروه نشان نداد، در مقابل گروه تکنیک مهار عصبی عضلانی تلفیقی همراه با تحریک الکتریکی به نسبت دو گروه دیگر اندازه اثر بالینی بیشتری را نشان داد. نتیجه گیری: با توجه به اثرات بالینی گزارش شده برای تکنیک مهار عصبی عضلانی تلفیقی همراه با تحریک الکتریکی در بیماران دارای گردن درد، استفاده از این روش به عنوان یک روش مکمل در بهبود درد، ناتوانی و افزایش قدرت و استقامت عضلات گردن بیماران مبتلا به گردن درد مزمن غیر اختصاصی پیشنهاد می­شود

در این تحقیق یک سیستم تحریک کننده الکتریکی عصبی - عضلانی سطحی چند کاناله با قابلیت کنترل بی درنگ عضو فلج طراحی و ساخته شده است. سیستم قابلیت مدولاسیون عرض پالس و دامنه سیگنال تحریک را بطور همزمان دارد. مدولاسیون همزمان عرض پالس و دامنه سیگنال، امکان کنترل دقیق حرکت را فراهم می کند. نرم افزار سیستم با استفاده از نرم افزار مطلب، سیمولینک، و جعبه ابزار زمان - واقعی در محیط ویندوز طراحی و تدوین شده است. این نرم افزار به راحتی، امکان ارتباط استفاده کننده با سخت افزار و امکان گسترش هر نوع روش کنترلی مدار - بسته را برای استفاده کننده فراهم می کند. ایجاد یک حرکت نوسانی در مفصل زانوی فرد معلول با دو روش مدولاسیون عرض پالس و دامنه پالس نشان می دهد که مدولاسیون عرض پالس قادر به کنترل دقیق تر حرکت نسبت به مدولاسیون دامنه پالس است. در این تحقیق به منظور ارزیابی سیستم در کنترل بی درنگ عضو فلج، از روش PID جهت حفظ موقعیت زانوی مفصل استفاده شده و از روش Ziegler-Nichols با ورودی پله به عضله برای تعیین پارامترهای PID استفاده شده است. نتایج نشان می دهد روش PID با ضرایب ثابت دارای پاسخ مناسب در تمام زوایا نخواهد بود. یکی از مشکلات روش FNS در ایجاد حرکت در عضو فلج، خستگی عضلانی است. نتایج نشان می دهد که سیستم طراحی شده با تغییر پارامترهای سیگنال تحریک بر طبق راهکارهای کنترلی مناسب قادر به حفظ موقعیت مفصل پا در تحریک های طولانی مدت است.

هدف سندرم درد مایوفاشیال یک اختلال بالینی با شیوع 85 درصد است. مشخصه آن وجود نقاط ماشه ای است که معمولاً تمام افراد در طول عمر خود حداقل برای 1 بار با آن ها مواجه می شوند. درمان های فیزیوتراپی و پزشکی متفاوتی برای درمان سندرم درد مایوفاشیال استفاده می شوند. مداخله تحریک الکتریکی داخل عضلانی یک مداخله نسبتاً جدید برای دردهای عضلانی اسکلتی است. هدف این مطالعه بررسی تأثیرات مداخله تحریک الکتریکی داخل عضلانی بر پارامترهای بالینی و همچنین پارامترهای تصویربردای سونوگرافی مرتبط با نقاط ماشه ای در بیماران با نقاط ماشه ای در عضله تراپزیوس فوقانی است. روش بررسی این مطالعه یک کارآزمایی بالینی به صورت مطالعه مطالعه چند موردی است. در این مطالعه 12 شرکت کننده که دارای نقاط ماشه ای در عضله تراپزیوس فوقانی بوده اند تحت درمان و ارزیابی قرار گرفته اند. شرکت کنندگان 3 بار در طول 1 هفته تحت درمان تحریک الکتریکی داخل عضلانی قرار گرفتند. متغیرهای درد و دامنه حرکتی چرخش گردن در زمان های قبل و بعد از مداخله به ترتیب با ابزار Visual Analogue Scale و گونیامتر ارزیابی شدند. پارامترهای سونوگرافی، شامل قطر طولی و مساحت نقطه ماشه و همچنین ضخامت عضله تراپزیوس فوقانی با تصویر برداری سونوگرافی B-mode اندازه گیری و ارزیابی شدند. مقادیر اندازه گیری شده قبل و بعد با استفاده از آزمون آماری تی زوجی با در نظر گرفتن سطح معناداری 0/05 مقایسه شدند. یافته ها در پایان 3 جلسه درمانی تحریک الکتریکی داخل عضلانی، درد و دامنه حرکتی چرخش گردن به همان سمت به طور معنی داری بهبود یافته بود (0/05>P). همچنین اندازه گیری های تصویربردای سونوگرافی، از جمله قطر طولی و مساحت نقطه ماشه و همچنین قطر عضله تراپزیوس فوقانی به طور قابل توجهی در مقایسه با اندازه گیری های قبل از اعمال مداخله تحریک الکتریکی داخل عضلانی کاهش یافته بود (0/05>P). نتیجه گیری به نظر می رسد مداخله تحریک الکتریکی داخل عضلانی می تواند تأثیرات مثبت و امیدوارکننده ای بر پارامترهای بالینی و همچنین اندازه گیری های سونوگرافی در بیماران با نقطه ماشه ای در عضله تراپزیوس فوقانی داشته باشد. اما برای بررسی اثرات بلند مدت تحریک الکتریکی داخل عضلانی و همچنین مقایسه با مداخلات درمانی دیگر به مطالعات بیشتر با حجم نمونه بزرگ تر و دارای گروه های کنترل نیاز است.

در افراد سالم، هنگام فعالیت عضلات اندام فوقانی، عضلات دیواره عروق احشا و اعضای غیرفعال بدن منقبض می گردد تا خون کم تری به قسمت های غیرفعال بدن برود و از طرفی، دیواره عروق عضلات فعال اندام فوقانی متسع می شود. اما در افراد پاراپلژیک به علت ضایعه عصب سمپاتیک، این امر انجام نمی گیرد. به علاوه پمپ عضلانی به علت فلج بودن عضلات اندام تحتانی مختل می شود که این دو عامل، سبب کاهش برگشت خون سیاهرگی به قلب می گردد؛ لکن ضربان قلب در این افراد به طور قابل توجه افزایش یافته، عملکرد عضلات اندام فوقانی نیز کاهش می یابد. لذا هدف از این تحقیق، بررسی روش هایی برای بهبودی جریان خون در افراد پاپلژیک است.در این تحقیق شانزده جانباز پاراپلژیک مرد با سطح ضایع T8-T12 و یازده مرد سالم جهت مقایسه، مورد مطالعه قرار گرفتند. تمام افراد، رانش صندلی چرخدار را با سرعت یکنواخت و به مدت 5 دقیقه انجام دادند آزمایش ها در سه مرحله صورت پذیرفت: 1) ویلچر ارگومتری در وضعیت فلکسیون زانوها (زانوهای خم)، 2) ویلچر ارگومتری در وضعیت اکستانسیون زانوها (زانوهای صاف)، 3) ویلچر ارگومتری در وضعیت فلکسیون زانوها و همراه با اعمال تحریک الکتریکی عصبی- عضلانی (FNS) در اندام تحتانی. ضربان قلب توسط اسپورت تستر در زمان استراحت و حین آزمایش اندازه گیری شد. دوره زمانی (time course) ضربان قلب نشان داد که ضربان قلب افراد سالم و پاراپلژیک در هر 3 نوع آزمایش در مدت آزمایش به حالت ثابت (Steady State) رسید. همچنین، انجام آزمون- دوباره آزمون (test-retest) در افراد پاراپلژیک در 3 نوع آزمایش، تکرار پذیری آزمایش ها را مشخص کرد.نتایج، تغییرات معناداری را بین ضربان قلب در 3 حالت آزمایش در افراد پاراپلژیک نشان داد، (p>0.05) به طوری که تحریک الکتریکی و وضعیت زانو (اکستانسیون) باعث کاهش ضربان قلب در افراد پاراپلژیک گردید؛ اما در افراد سالم، هیچ تفاوت معناداری بین وضعیت های آزمایش مشاهده نشد (p>0.05). از طرفی، ضربان قلب افراد پاراپلژیک فقط در وضعیتی که FNS استفاده گردید با افراد سالم تفاوت نشان نداد. بنابراین می توان نتیجه گرفت که استفاده از FNS و قرار دادن زانوها در وضعیت اکستانسیون در کاهش ضربان قلب و بهبود وضعیت سیستم قلبی عروقی افراد پاراپلژیک موثر است. ضمنا تاثیر استفاده از تحریک الکتریکی در کاهش ضربان قلب افراد پاراپلژیک خیلی بیش تر از تغییر وضعیت زانو است. نتیجه این تحقیق، استفاده بیش تر از FNS را در افراد پاراپلژیک تایید می کند.